örstutt veðurfregn

á íslandi er sjö stiga hiti, grasið hjá nágrönnunum er grænt, það rignir einsog í spæjarasögu, margir klæða sig í pils og sportsokka, sjö stiga hiti á íslandi er sama sem sautján átján stig á spáni, hið besta veður

dómkirkjupresturinn og eiginkona hans sátu við arineldinn um kvöldið, hún var að reykja kent og hann var að reykja pípu, hún var að lesa agötu kristí og hann var að lesa raymond chandler, svo litu þau upp af lestrinum og horfðu í augu hvors annars og föttuðu allt í einu útá hvað ástin gekk: - svona augnaráð einsog þetta -, og eftir að þau föttuðu það þá föttuðu þau svo ótal ótal margt annað, einsog eilífðarvit heimsins hefði birst þeim með þessu augnartillit er þau horfðust svona í augu og mundu að þau voru og yrðu um alla eilíf ástin í lífi hvors annars
presturinn: það hefur kennt mér svo margt að gefa saman tvo karlmenn í heilagt hjónaband frammi fyrir altari jesú krists, það hefur kennt mér hvað ástin er mikið afl í heiminum, að það er satt sem páll postuli vildi meina að kærleikurinn fellur aldrei úr gildi
eiginkonan: veistu það að þú ert allur annar maður eftir að þú fórst að gefa saman homma og lessur, þú ert miklu rólegri, yfirvegaðri, fallegri, augnaráð þitt er orðið ómótstæðilegt, þú hefur breyst svo og þroskast, ég hef aldrei vitað jafn mikla breytingu á einum manni, þú ert líka farinn að skrifa miklu betri sunnudagshugvekjur ástin mín
presturinn: já ég veit það, líka, veistu hvað, mér finnst núna miklu miklu skemmtilegra að skrifa eftir að við leyfðum giftingar samkynhneigðra í kirkjunni, það hleypti mér inní einhvern skáldskaparstraum sem ég vissi ekki að væri til, heimurinn opnaðist fyrir mér og mér líður á hverjum degi einsog ég sé staddur í víðfeðmum dal með bláum himni, opið til allra átta, fuglarnir fljúga einsog höfðingjar um himininn, grasið vex og sprettur við fætur mér, hugarfylgsni mín eru svo blómleg og frjósöm eftir að ég byrjaði að gefa saman homma og lesbíur, nú útilokum við engan, nú mega allir vera með og um leið opnar almúttugur Guð heiminn uppá gátt fyrir okkur, en líka ástin mín, hvar væri ég án þín
eiginkonan: já segðu, og hvar væri ég án þín, jafn fordómalaus maður er vandfundinn sem leyfir prestfrú sinni að reykja einsog skorsteinn og hefur alltaf leyft mér að vera einsog ég er, takk ástin mín, ég elska þig um alla eilífð
presturinn: og ég þig
svo kysstust þau fyrir framan arineldinn, þetta var allt annað líf og miklu skemmtilegra, auðugra og tilfinningadýpra

Nú verðum við að fara að hugsa um og skoða vel hvað er að gerast í landinu okkar afþví margt gerist aðeins einu sinni, einsog t.d. líf okkar, við lifum því einu sinni, það gerist aðeins einu sinni. Af þeim sökum verðum við að horfa vel í kringum okkur og hlusta vel eftir og sjá, hvað er að gerast, hvað er að gerast um okkur, hvað er að verða um okkur, fyrir hvað og hvern við lifum. Er það fyrir ríkisstjórnina. Er það fyrir stundargaman, sem er gaman. Er það fyrir okkur sjálf. Er það fyrir einhverja þróun. Langar okkur að breyta einhverju. Erum við stökk. Er eitthvað verið að gera við okkur handan við tjöldin. Hvað er ráðafólk að pæla. Á hvað stefnir það. Fyrir hvern hugsar það. Hverjir eru að græða á tímanum. Hverjir eru að verða útundan. Á hvað er hraunað. Í gærkvöldi sat ég stutta stund fyrir framan bókahillu foreldra minna og sá þar margt sem gerði mig spennta í fingrunum, og langaði tilað lesa. Bækurnar höfðu verið þarna alla tíð, margar frá því ég fyrst man eftir mér. Ég sá sem var: þetta er gott safn bóka, og mér fannst þetta safn bóka vera miklu betra en safnið mitt, og ég harmaði það að svona söfn sjást ekki lengur á mörgum stöðum og m.a. heima hjá mér. Þó þau foreldrar mínir hefðu ekki atvinnu af bókum, þá keyptu þau bækur, líka bækur sem voru utan við áhugasvið þeirra beint. Söfnuðu uppí þennan bókararf sem kannski er umþaðbil einhver arfur úr hinni og þessari áttinni næst okkur á vesturlöndum. Foreldrar mínir fæddust í heimstyrjöldinni síðari, þau muna eftir loftvarnarbyrgjunum í Reykjavík, þau voru ung á sjötta og sjöunda áratugnum, á tíma sem varð algjört boom í lestri, kannski ákveðið viðnám við nasistunum sem kveiktu í bókum, ákveðinn upphafstími tilað byrja uppá nýtt í öllu, og hugsa hlutina uppá nýtt og passa að sagan endurtæki sig ekki. Ég vildi ég gæti útskýrt þetta betur. Þarna við bókahilluna þeirra tók ég fram bók Nordals Grieg Fána Noregs, sem fjallar um hernám Þjóðverja á Noreg í síðara stríðinu og hvernig það gerðist á hálfum degi að landið féll í hendur þýska hermanna, á einum morgni, á meðan höfundur og kærasta hans voru að ræða við leikhússtjóra eins leikhússins í Osló um væntanlegar sumaruppfærslu, og seinna meir kvikmynd sem átti að gera, og líklega varð aldrei úr. Á svona morgni, einsog við eigum öll, erum að tala um framtíðarplönin við þá sem hafa áhuga á framtíðarplönum okkar, en þá umræðu er vel hægt að stöðva á einum klukkutíma af utanaðkomandi öflum mannlegum. Á föstudagskvöldið klukkan hálf tíu gekk ég Laugaveginn uppeftir, framhjá Skífunni mætti mér hópur 5, 6 karlmanna, sirka 20 ára, þeir ruddust framfyrir mig, með stórum og styrktum hreyfingum, og otuðu handleggnum uppí loft, tveir þeirra sögðu Sieg Heil. Ég held það hafi ekki átt að vera brandari og ef það var brandari þá var hann ekki neitt fyndinn. Líkamarnir ógnuðu mér með nærverunni, ruddust nærri mér, uppað mér, auglýstu styrk, bardagaþrek, agressíón, tilbúnir tilað vera ófyrirsjáanlegir og meira en ókurteisir, ofbeldið blikkaði utan af þeim. Í nótt dreymdi mig alla sem ég þekki, eða næstum, allir svona nánustu vinir og vandamenn, við vorum öll með tattúu á úlnliðnum, sem búið var til með því að skera hnífsoddi inní holdið, og merkja okkur með rómversku tölustöfunum i, ii, iii, iv, v, vi, vii, viii, ix, x, í armbandshring í kringum annan úlnliðinn, og þarna stóðum við í beinni röð fyrir framan fólkið sem skar tölustafina inní hold okkar, stóðum þar bljúg, auðmjúk, prúð og stillt, og reyttum sum af okkur brandarana, óhrædd að mestu. Það á örugglega við manneskjuna að hún mætir örlögum sínum bein í baki og stolt, líka þeim örlögum sem annað og valdafíkið valdasníkið fólk skapar okkar.

sérann hélt áfram pælingunum: tveir menn með standpínu undir jakkafötunum samtímis fyrir framan altarið var kannski eitthvað sem eingyðistrú réði ekki alveg við, góð pæling hugsaði hann

hvort finnst mér skemmtilegra að jarðsyngja skrímsli eða gefa saman tvo fallega pilta í heilagt hjónaband frammi fyrir drottni, var presturinn að spyrja sjálfan sig, í eilífum rökræðum við sjálfan sig var hann, á meðan hann var að raka sig fyrir framan baðspegilinn, alltaf er nú gaman að jarðsyngja skrímsli sérstaklega ef kirkjan er nærri því galtóm, aldrei myndi honum leiðast það, og því stærra og meira skrímsli því betra, því óhugnanlegra og ógeðslegra skrímsli því betra, þýddi m.a. einu skrímslinu færra, enda gaman að skrifa skrímsla eulogíu, dásamlegt, en að gefa saman pilta, var kannski of sætt of fagurt tilað geta verið satt, skrímslajarðarför gaf honum meira krydd í kroppinn, hitt, hitt var svona dáldið væmið, hann öfundaði ekki tvo menn sem kysstust uppvið altarið eftir heitið góða, þó gat hann ímyndað sér að það væri spennandi upplifun, erótískt, þarna fyrir framan altarið, presturinn hélt áfram að raka á sér vangann í von um að skera sig pínulítið á hnífnum og minntist nú allra fjörugu piltanna úr sunnudagsskólunum sem höfðu kvatt æskuna með pínulítilli sorg, sem hægt var að svala með bjór kannski og góðum lestri á vinsamlegum bókum, og kvíða fyrir ærslalausri framtíð með kellingu og krökkum, en strákar voru í grunninum til fórnfúsir, hugsaði presturinn og skolaði rakhnífinn í vatnið sem kom úr krananum, hann skyldi aldrei fá sér rafmagns

elsku góði guð viltu láta alla á íslandi finna til ástar í líkömum sínum í dag og upphafningar

nú reis upp dagurinn fagur var dagurinn sem reis upp og átti fyrir honum að liggja að verða vitni að því er tveir fagrir piltar voru gefnir saman í hjónaband í dómkirkjunni, presturinn vaknaði glaður í bragði, hress og hann hafði ekki verið svona kátur í átta daga því hann hlakkaði svo til að gefa saman piltana fögru, sem hann hafði svona á tímabili verið bálskotinn í áður en hann læknaðist af girnd, sem betur fer, fyrir alla, alla alla alla, sönglaði presturinn með sjálfum sér að laga morgunkaffið, hlakkaði svo til að fara inná kontórinn sinn og semja ræðuna, hann ætlaði að semja fegurstu ræðu sem samin hafði verið af presti í brúðkaupi, hann fann hjá sér þörf til þess í öllum liðum, hann kyssti konu sína sem sat inní græna sófanum í stofunni og las blaðið, byrjuð að reykja eftir 36 tíma pásu, það er þó alltaf eitthvað ef maður getur hætt að reykja í 36 tíma, áfangasigur, hann kyssti hana aftur því hann elskaði hana svo mikið og jafnmikið ræðuna sem hann átti eftir að semja, sem ófædd var í heiminn, sem yrði sú fegursta sinnar tegundar sem samin hefði verið, ó hvað lífið var fagurt og dagurinn fullur blessunar

elsku góði guð viltu láta alla hugsa fallega til öryrkja í dag

presturinn í dómkirkjunni [karlkyns] var orðinn brjálæðislega ástfanginn af tveimur líkamsræktarpiltum sem að komið höfðu til hans að panta hjá honum og kirkjunni eitt stykki hjónavígslu, hann gat ekki hætt að hugsa um þá, hann svitnaði við tilhugsunina um rauða sportbílin sem hann sá þá hverfa uppí og þjóta af stað frjálsa einsog fuglinn, presturinn hugsaði um þá dag og nótt, uppí rúmi við hliðiná konunni sinni sem var að horfa á dallas öllum stundum, á meðan hún var að reyna að venja sig af sígarettunum, það sæmir ekki lengur prestfrú að reykja, hafði hún sagt við séra sinn, og sérann hennar nikkaði höfðinu skilningsríkur að bragði, en hausinn fullur af hugsunum um tvo kraftmikla pilta sem komið höfðu til hans í sáraeinföldum tilgangi að staðfesta frammi fyrir guði ást sína og tryggð, ævilangan samning, prestinum þótt leitt að vera orðinn ástfanginn svona af tveimur í einu og einhverjum utan hjónabandsins svo hann fór til vígslubiskups að ræða við hann, trúði honum fyrir öllu, vígslubiskup tók utan um hann og sagði, fylgdu mér, presturinn elti vígslubiskupinn á sólbaðstofu, þar lögðust þeir í sólbað, á sólarbekkjunum, en aðeins þil var á milli, vígslubiskupinn sagði: hugsaðu um mig, að ég sé hinumeginn við þilið allsber á samskonar bekk og þú og ég hugsa um þig, að þú sért hinumeginn við þilið allsber á samskonar bekk og ég, og þegar sólartíminn er liðinn skulum við hittast í sturtunni vinur minn. svo hittust þeir í sturtunni. þetta var endurnærandi elskulegi vígslubiskup, já, sagði vígslubiskupinn, lífið er oft flókið en við flóknum vandamálum eru oft til sáraeinfaldar lausnir, þá þvoðu þeir sér hátt og lágt með sítrónu og lavandersápu, sjampóuðu hárið, þeir voru nefnilega hvorugir sköllóttir, ég sting upppá því að við förum allir saman karlprestarnir saman í ljós og sturtu, fyrst allir á ljósabekkinn svo í sturtu á næstu prestaráðstefnu, það er svo endurnærandi, sagði presturinn, andlega endurnærandi og frískandi, svo voru þeir orðnir hreinir og fínir, þurrkuðu sér í mjúku handklæðin á sólbaðstofunni, klæddu sig í fötin, þetta var endurnærandi, endurtók sérann þegar þeir gengu útí hljóðlátt kvöldið, ertu ekki alveg orðinn heill, spurði vígslubiskupinn, jú, alveg, svaraði sérann, þá sagði vígslubiskupinn:
ástin er eilíf, ástin sigrar allt, en þegar ástin hefur stungið sér niður á milli tveggja og byrjað að blómstra og búa til andlegan blómstrandi fegurðargarð getum við ekki hin girnst hana, við verðum að njóta hennar og færa henni alúð okkar og virðingu, en við getum ekki plompað okkur ofan í annarra ástir svona hú og he, amor hittir okkur einu sinni tvisar, kannski þrisvar, um ævina, þú ert ungur prestur, bíddu bara rólegur, sagði vígslubiskup og klappaði prestinum vinalega og föðurlega á öxlina og á frískandi vetrar kvöldi gekk presturinn, tár hans á vanganum þornuðu, heim til konu sinnar, frjáls einsog fuglinn var hann loks laus við allan hommaskap í bili, hann háttaði, nuddaði konuna sína blettinn sem nudda á tilað hætta að reykja og er einhver leyndarmálsblettur sem víst fáir þekkja, en hvað með það, margir vilja hvort sem er ekki hætta að reykja og það gilti um þessa prestfrú, en það mátti reyna, hana langaði síðan að fara í bað en maðurinn hennar nennti ekki að fara í bað eftir allt saman, svo fór frúin í bað og presturinn las fyrir hana á meðan uppúr góðri bók, lagðist uppí, lokaði augunum og hugsaði EKKI um tvo fagra líkamsræktarpilta eða girntist þá á neinn hátt, ó, hvað hann var orðinn frjáls, svona voru ráð víglsubiskups góð

elsku góði guð ertu sammála því að veikir eigi að hafa það gott því þannig er auðveldara að læknast, ef lífið er erfitt þegar maður er veikur hlýtur að vera erfiðara að læknast, ef lífsbaráttan er svona og svona, ef lífsbaráttan er löng hlaupabraut, eigum við þá að setja upp hindranir á hlaupabrautina þegar við sjáum öryrkja koma hlaupandi tilað gera honum enn erfiðara fyrir, ég skil ekki hugsunina á bakvið stefnu íslendinga í málefnum öryrkja, að gera þeim erfiðara fyrir sem eiga erfitt fyrir og eiga erfiðara með að erfiða sig í gegnum lífið en þeir sem eru hraustir í það og það skiptið, því margir hraustir verða líka dag einn veikir, halda íslendingar að þegar fólk veikist þá sé guð að setja það í þolpróf og því sé best að einnig mennirnir setji það í þolpróf, og athugi hvað sé hægt að komast langt með að þrengja að því, en veikist ekki oft líka fólk vegna mannlegra mistaka, ekki guðlegra, einsog þegar gerast alls konar slys sem valda örorku, já, etc, think about that, er kannski guð að rannsaka fólkið í kringum fólkið sem veikist, mannkærleikann í umhverfinu, mæla hann, með sínum persónulega barómeter

elsku góði guð viltu passa hag öryrkja á íslandi
viltu láta fólk á íslandi hætta að tala illa um öryrkja þegar það kemur saman í veislum að borða kökur og líka þegar það kemur saman í veislum að borða lambalæri og grænar baunir, en veistu guð, grænar baunir eru í sérlegu uppáhaldi hjá fólki á íslandi
viltu láta fólk á íslandi hætta að gruna öryrkja um græsku, um sukk og svindl og svínarí, einosg fólk á íslandi heldur mjög mikið að öryrkjar séu öryrkjar í því augnmiði að svindla á "kerfinu" - ég veit ekki hvort þú vitir hvað það þýðir guð, "kerfið", en kannski við útskýrum það síðar
elsku góði guð viltu láta fólk á íslandi hugsa fallega til öryrkja og vera gott við þá sem eru veikir
viltu láta fólk á íslandi fá hugrekki tilað standa með öðru fólki og vera gott hvert við annað

á sama tíma fyrir utan lessubar á flórida voru tvær skutlur að ræða málin. þær voru sætar en önnur var í svörtum leðurbuxum og leðurvesti, vel í holdum var hún, en hin var náttúruverndarsinni og grænmetisæta og hún var klædd í gular plastbuxur og bleika plastblússu en var hún ekki vel í holdum, með hvítgula hárkollu og reykti, thess vegna var hún kannski svona mjó, þær voru að spekúlera í því hvort þær væru hrifnar hvor að annarri á meðan þær töluðu um hvað það hefði verið ömurlegt að vera í gagnfræðiskóla í georgía, því komið hafði í ljós að þær höfðu báðar verið í gaggó í georgía, það var ömurlegt, ömurlegir krakkar þar, ömurlegt viðh0rf, rosalegt statús kó og úrkynjun, leiðinda ömurlegur mórall, svo spýtti hin sú mjóa útí loftið, við erum n.k. pólítískir fugitive hér á flórida, sagði þá leðurstelpan, og áttaði sig á því innra með sér að hana langaði ekkert tilað sofa hjá stelpu frá georgía, það gat ekki verið spennandi, og hin áttaði sig líka á því, úff, ekki enn aðra stelpu frá georgía guð, gefðu mér eitthvað meira ævintýralegt, mig langar að sofa hjá stelpu frá kansas eða nebraska, ekki georgía enn og aftur, allar þessar lásí loveratrippi back then in highschool, brjóstalausar eða með of stór, aldrei milli, aldrei milli, í georgía, alltaf of eða van, og þessi leðurskvísa virtist vera of, og kannski var hún þá fulltrúi fyrir hinar þessar van, hugsaði grænmetisætan með sér og var hugsað til íslensku stelpurnnar sem hún hitti á náttúruverndarráðstefnunni fyrir nokkrum mánuðum síðan, sú var nú alveg spinnigal, en í raun, lásí lei, var bara að breiða yfir það hvað hún var lásí lei með spinnigal rugli og furðulegum kjafthætti, nei takk, aldrei að sofa aftur hjá íslenskri púðurdós, a.m.k. ekki náttúruverndarsinna, eða voru þær ekki allar náttúrverndarsinnar þarna í innúítasamfélaginu opp north, oh my god, stelpan í gulu plastbuxum geispaði, fékk sér smók, sá fyrir sér lonely night, ein í rúmi, æj, best að slá til, taka sjensinn, sofa hjá feitri leðurstelpu frá georgía, hún spýtti aftur og tók um upphandlegginn á girly, common dyke, lets go to a mótel, sagði stelpan í gulu plastbuxunum, í bleiku blússunni með hvítgulu hárkolluna - and they headed to a mótel not far away, bara labbandi því þær nenntu ekki að ræsa bílana enda vel fullar af bjór og voru einar af þeim sem snerti ekki á stýri eftir 3. við sjáum þær í myrkrinu ganga yfir götu sem engir bílar eru að fara yfir en girt er sama sem girt er með pálmatrjám svo langt sem augað eygir norður og suður, lengsta gata í veröldinni gæti maður haldið að þetta sé þegar maður labbar yfir hana um bláa nótt, mjúkt loft að koma við vangann - á mótelinu bíður: næturvörður sem miðar byssunni á prest x og mótorhjólatöffarann með fallega hármakkann - do you believe it do you believe it, will this become a menslaugther a explosions of shattering blood all over the reception or what - holly came from florida, sagði leðurstelpan þegar þær löbbuðu yfir götuna löngu afarlöngu, já ég veit, svaraði gula plaststelpan og henti sígóinni á götuna og dró útúr sér tyggjóið um leið og hún tosaði í hina hélt alltaf fast í upphandlegginn feita, henni þótti það gott -

megi allri öryrkjar á íslandi verða auðugir og ríkir, megi þeir vera sjálfstæðir og óháðir velvilja og illvilja annarra, megi þeir efnast og njóta lífsins, fara út að borða, hvenær sem þeir vilja og langar til, lifa á góðum og hollum mat, klæða sig í falleg og glæsileg föt, búa í góðum húsum, hafa nóg pláss í kringum sig, sofa í góðum rúmum, njóta lífsins, elsku besti guð, viltu laga hag öryrkja á íslandi svo um munar

hæ beibí, segir prestur x og tendrar eld í sígó hjá mótorhjólatöffara á hommabar á flórida, ertu ekki hættur að reykja, segir mótorhjólatöffarinn við prest, ég hélt að prestar væru allir hættir að reykja, ég reyki í laumi, segir prestur x, þú veist hvernig það er, það reykja margir í vatíkaninu, alltaf á fundum í bankaráðinu þar er reykt, þú veist, peningar og seðlar, fara vel saman, já, segir mótorhjólatöffarinn, ég hætti að reykja í fyrra en ég byrjaði að reykja í gær afþví ég varð fyrir smá áfalli þegar ég var að skúra stigaganginn heima, nú, segir prestur x, hvað gerðist, það var kona sem hrópaði á mig: hommadrusla, þú ættir að þvo eitthvað annað en gólf, einsog til dæmis hvað, spurði ég og leit upp, var að vinda tuskuna, til dæmis til dæmis.... ég vissi alveg hvað hún ætlaði að fara að segja, svo ég greip framí fyrir henni og sagði: leidí, mundu orð guðs, þú skalt ekki leggja nafn guðs þíns við hégóma, og þessi hér: það sem þú vilt að aðrir menn gjöri yður skalt þú og þeim gjöra, hún hélt áfram að öskra á mig en ég heyrði ekkert lengur í henni, ég er góður í að útiloka mig frá umhverfinu og hélt áfram að skúra, en þegar ég kom inn til mín, varð ég að fá mér sígó, eftir allan þennan munnsöfnuð í pínulítilli konu, hvað getur safnast saman af orðum inní einu svona hrógi sem á ekki langt eftir, en skiljanlega, 90 ár af uppsöfnun af ljótum orðum, þú verður að smala þeim út, og hvers vegna þá ekki framan í gæja sem er að skúra stigaganginn, prestur x sogar út sígarettureyknum svo bærist hárið á höfði mótorhjólatöffarans, það er notalegt að tala við þig, segir prestur x og leggur lófann á lærið á mótorhjólatöffaranum, þykir þér gott að búa á flórida, spyr þá mótorhjólatöffarinn, la, la, segir prestur x, ég gæti alveg hugsað mér að búa annars staðar, en hér er samt góð hommasena, ég fíla hommabarina á flórida í botn, segir prestur x, hommabarirnir í róm eru þó betri en fólk í evrópu er svo villt og óheiðarlega spillt á meðan við kanarnir erum heiðarlega spilltir og heiðarlega villtir, fattarðu hvað ég meina? nei, segir mótorhjólatöffarinn, ertu að gefa í skyn að þú sért mikið fyrir s og m, spyr svo mótorhjólatöffarinn og prestur x kinkar kolli, þú ert smarthed, segir hann, gaman að hitta smarthed hér á flórida, ég hélt að þau væru öll farin noður á bóginn á tímabili, alveg búinn að gefast uppá að hitta smarthed, i like you, segir prestur x og snertir laust vanga mótorhjólatöffarans, mótorhjólatöffarinn blæs frá sér reyknum á sama tíma og vanga hans hitnar, þetta er himnesk snerting, hugsar hann, og honum finnst sem það brenni undan lófum prests x, komum á mótel, segir mótorhjólatöffarinn, ljúkum þessu af, því ég þarf að fara með mótorhjólið mitt í viðgerð í fyrramálið og ég vil ekki vera illa sofinn þegar ég keyri í morguntraffíkinni, snjöll hugmynd, segir prestur x og kyngir munnvatninu uppfullur af stressi, ekki lent á svo notalegum og þægilegum sjens lengi, þetta er indælis piltur, hugsar prestur x og kastar sígóinni í gólfið og stígur svo á hana með leðursólaskónum, svoldið stressaður er hann líka fyrir því að sýna líkama sinn jafn fallegum eða myndarlegum manni og þessi mótorhjólatöffari er, í evrópu, nánartiltekið í róm, er ekki jafn mikil áhersla á líkamlega glæsimennsku einosg á flórida, og hann er alltaf hálf óöruggur þegar hann háttar með öðrum karlmanni í bandaríkjunum, þó hefur hann hvergi hitt jafn skilningsríkt fólk og þar, og notið betra kynlífs en í u.s, í róm, í róm eru augnablikin eldfim og djúp, dýpri en nokkurs staðar hér á jörðu, en á flórida vara þau lengur þótt þau séu grynnri en í róm, og þegar á heildina var litið, kunni hann alltaf betur og betur við augnablikin í flórida, þetta er prestur x að hugsa þegar hann tekur utan um axlir mótorhjólapiltsins hárprúða - hár hans minnir svo sannarlega á hárbrúskinn á honum jim sáluga morrison, svo líflegt, þykkt og liðað, já - er þeir ganga útaf hommastaðnum og útí dimma myrkrið á flórida, lykt af hita, mjúkum hita og dauf bensínstækja, einhver fuglahljóð, mótelið er hérna rétt hjá, hvíslar mótorhjólatöffarinn rámri röddu, ég elska þig beibí, hvíslar prestur x á móti, hann finnur það strax STRAX, að hann elskar þennan gullfallega pilt, ég er fulltrúi guðs hér á jörðu, hlutverk mitt er m.a. að leiða karlmenn saman með ást, binda þá saman með andlegum böndum kynlífs og ástar, þetta er mikilvægt hlutverk, og þó það sé vantmetið af mönnum er það aldrei ofmetið á himnum, ú ú, ú ú, heyrist í sléttuúlfunum í næturfjarska, ú ú, ú ú, við innganginn á mótelinu er kókmasín, prestur x stingur aur í raufina og dolla plompar niður kókmasínina, hann tekur utan um gufukalda dósina, opnar, sker sig smá á vörunum þegar hann sýpur af drykknum, hann finnur að mótorhjólatöffaranum þykir það fallegt hann skuli skera sig á dósinni, næturvörðurinn stokkar spilin sem hann hefur verið að handfjalta, hvað get ég gert fyrir the referan? spyr hann, það eru biblíur á öllum herbergjunum hér, bætir hann við, en prestur x segist vita það, ég er ekki kominn tilað lesa biblíunna herra næturvörður, enda kann ég hana utanað, hingað er ég kominn tilað svala fýsnum mínum, og binda saman karlmenn heimsins í einn heilan og óslítanlegan kærleikskrans, mótorhjólatöffarinn hlustar ekki, búinn að útiloka sig frá umhverfinu, augu hans mæna útí loft, mæna á the kókmasín, mæna á pínulitla sárið við varir prestsins, svo orð hans öll orð hans litast blóði og kossar hans væntanlega líka, næturvörðurinn læðist ofan í skúffu að ná í byssuna, myrkrið næturdimman er hvergi eins dimm og á flórida sem helgast af því að þetta er skagi umvafinn sjó báðum meginn, næturvörðurinn hugsar: páfi hlýtur að þakka mér með bónus ef ég drep þessa saurlífsseggi, og guð að koma fjölskyldu minni til aðstoðar á erfiðum tímum, það getur nú varla verið að ég lendi í elektróstól fyrir að myrða tvo homma, svo hlær hann með sjálfum sér og lófar handfangið á vopninu

fegin fegin fegin, fegin fegin fegin, að byrjað er að rigna, en hví segi ég þetta og horfi um leið á regndropa breytast í snjó, úff, komdu rigning aftur, plís, fröken rigning

nú voru tvö líkamsræktartröll að bindast hvor öðrum, annar fór á hnéskeljarnar: viltu giftast mér ástmaður?
hinn kyssti á handarbakið han og sagð:
já, auðvitað, elskan mín.
nú fara þeir niður í dómkirkju að panta brúðardaginn. þeir eru mjög fallegir og myndarlegir og það er góð lykt af þeim því þeir fara alltaf í bað eftir æfingarnar. þeir elska hvorn annan. þeir raka hvorn annan. þeir raka líka öll hár af líkamanum og svo setja þeir á sig brúnkukrem og ilmolíur. þeir segjast lifa í sátt við sjálfan sig. mæður þeirra munu leiða þá inn kirkjugólfið því báðir feður þeirra, skemmtileg tilviljun, eru í hjólastól, annar eftir sjóslys, hinn eftir bílveltu. eru þeir saman afþví að báðir feður þeirra eru í hjólastól? eru þeir hommar afþví báðir feður þeirra eru í hjólastól? raskar það karlmannsímynd að eiga föður í hjólastól? eru þeir kannski hommar afþví mæður þeirra eru mjóar, með fjólublálituð augnlok, sem þykir nú fallegt, þegar mánaskinið fellur á þökin og ljósin eru kveikt í stofunum og eldhúsunum og eitthvað rautt er í matinn, þá er fallegt að vera með fjólublálituð augnlokuð, eru þeir kannski hommar útaf því? þeir játast hvor öðrum og trítla niður í dómkirkju að panta tíma fyrir kirkjulega athöfn heitgöngunnar kærleiksríku, fegnir að þurfa ekki að panta jarðarför, einsog hommar voru mikið til að gera á níunda áratugnum, nei tímar breytast og bjartsýnin ríkir. önnur mamman ætlar að gefa þeim tjald í brúðargjöf, hin rauðan sportbíl. annar pabbinn ætlar að gefa þeim svefnpoka sem hægt er að renna saman, og hinn pabbinn gefur þeim þvottavél. nú eru þeir að tala við prestinn sem finnur handa þeim tíma fyrir athöfnina. presturinn er myndarlegur maður þó hann sé ekki hommi, með grátt í vöngum, svoldið glansandi augu afþví hann notar augnúða og er líka með ofnæmi fyrir köttum, og hann var á kattarheimili fyrir nokkrum klukkustundum að hjálpa fólki við að semja frið í einkalífinu. prestur getur ekki neitað að fara inná heimili þarsem eru kettir þótt hann sé með ofnæmi fyrir þeim. hann verður að sinna skylduverkum sínum sama þótt það kosti hann glansaugu, nefrennsli, kvef, þunga fyrir höfðinu og handskjálfta. og hann fær ekkert borgað aukreitis fyrir það, fulltrúi guðs á jörðu vill heldur ekki auglýsa fyrir biskupi sínum að hann sé með ofnæmi fyrir dýraríkinu. það er leiðinlegt fyrir hann að hósta svona á sköpunarverkið. en svo indælir eru kraflyftingapiltarnir að presturinn gleymir ofnæminu um hríð á meðan hann skrifar niður sálmana sem syngja á við athöfnina.
séra prestur, vonandi kemur svo að því að þú jarðir okkur, því þú ert svo kurteis og góður, við höfum aldrei hitt jafn kurteisan og góðan prest fyrr, segir annar kraftlyftingapiltanna.
einu sinni hittum við prest sem var svo vondur við okkur, en við skulum ekki tala um það, við höfum vanið okkur á að tala ekki um þetta vonda og leggja áherlsu á það góða í mannlífinu, heldur hinn áfram, og prestur kinkar kolli og segir:
það er einmitt þannig sem maður á að lifa, segir prestur og þurrkar sér í framan með vasaklút.
piltarnir taka í höndina á prestinum, takk séra, fyrir einstaklega góða þjónustu, svo leiðast þeir útúr kirkjunni svo brakar í gömlum viði í gólffjölunum. annar fær gæsahúð, afþví svona brak lætur hann fá gæsahúð, hinn langar að faðma hinn að sér því hann er svo glaður og hvíslar: úff, gaman væri bara að skella sér í herbergi á borginni (hótellið við hliðiná kirkjunni) í einn, ég elska þig, ég er brjálaður í þig, hvíslar hann, lágt, lágt, í kirkjunni. en presturinn stendur í kirkjuglugganum og horfir á hina ástföngnu kraftlyftingamenn ganga yfir götuna og í átt að rauða sportbílnum sem önnur mamman gat ekki beðið með að gefa þeim. presturinn hugsar, hann hugsar: ástin er eilíf, hann snýtir sér og þurrkar sér um augun, svo hugsar hann um gömlu prestana sem reyndu við hann þegar hann var ungur stúdent, en hann var aldrei svo skapi farinn að hann langaði að kyssa þá, hann langaði aldrei að kyssa kalla, en hann reyndi þó að kyssa einn en gat ekki sofið hjá honum afþví hann þorði ekki að standa sig ekki í rúminu gagnvart jafn gáfuðum manni og sá var og þess vegna sneri hann sig útúr því og sagðist vera með magapest, þegar sá leitaði eftir því að fá að sofa hjá honum. þegar það gerðist svo aftur, að sá kom að máli við hann og vildi sofa hjá honum, þá var hann í alvörunni með magapest og síðan þá hefur hann vitað að ef maður vill fá magapest á maður bara að ljúga því maður sé með magapest nokkru áður, og þá kemur það. svona var það. þessar magapestir, ein upplogin og önnur sönn, fældu þetta háæruverðuga gáfumenni frá honum, og hann var því alla tíð feginn. en kannski hefði hann bara átt að láta slag standa. kannski hefði það verið gaman. kannski hefði maðurinn skilið hann, getað náð honum uppúr minnimáttarkenndinni sem hann hafði gagnvart sjálfum sér sem kynveru. og þeir tveir myndu búa saman í dag, í staðinn fyrir mállausa konu sem var alltaf að reyna að hætta reykja, kannski var það líka honum að kenna að hún var mállaus, gat ekki hætt að reykja. æji, manú, hvað veit maður svosem hvað er best fyrir mann og kannski ekkert. nú eru kraftlyftingarmennirnir að elskast heima hjá sér og presturinn finnur það, hann finnur sláttinn í eiginn líkama, hann finnur það, svona einosg upploginn magapest sem gerist síðar, hann finnur lykt í eiginn höfði af ferskum brundi. oj bara, hugsar hann með sér og skelfur einsog hrísla í vindi.

ástin er dásamleg á íslandi

ástin tekur völdin í dómkirkjunni, ástin tekur völdin á íslandi, tveir kallar, fremur vel hærðir, samanbrýndir, dálítið yggldir, með mikið skegg báðir tveir, stórir og feitir, voru að giftast hvor öðrum í dómkirkjunni í gær, fyrrverandi eiginkonur þeirra brostu af gleði á fyrsta bekk og héldu utan um mömmur brúðgumana, tvær eldri dömur í gullskóm, þær vildu báðar fara í gullskó við brúðkaup einkasonanna sem hittust á kaffihúsi hér í reykjavíkurborg, þegar þeir voru að kaupa jólagjafir handa eiginkonunum, græna brjóstarhaldara, þó þá langaði ekkert að gefa eiginkonunum það, en voru búnir að gefa sig skyldurækninni á vald, einsog þeir viðurkenndu síðar, en eiginkonurnar voru fegnar að losna við þá, þær eru strax byrjaðar á sjens með mönnum sem segjast ekki vera hommar, fyrsta sem þær spurja aðdáendur sínar núna: ertu hommi, svo hlæja þær dátt því þetta finnst þeim fyndið, brúðgumarnir voru klæddir í íslenska þjóðbúninginn, annar með gullvasaúr, hinn með armbandsúr, mjög vel hærðir, já já, ástin tekur völdin in reykjavik city


in iceland the love is pure and natural


æj hvað tengdóarnar tvær voru sætar þegar þær leiddust á gullskóm báðar á eftir brúðgumunum útúr dómkirkjunni, svo komu eiginkonurnar fyrrverandi leiddust líka, svo komu vinirnir og frændfólkið, presturinn stóð eftir uppvið altarið stoltur og bjartsýnn um framtíð og framgang ástarinnar á íslandi

amor flýgur yfir eyjunni og hittir núorðið mikið beint í hjartastað afþví ástin er hrein og tær á íslandi, auðvelt að hitta beint í hjörtun útaf því hvað loftið er hreint og tært og ómengað splisssíjjj þjóta örvarnar úr boga amors beint í hjörtu sem finna til


ísland er búið að breytast svo mikið eftir þessar nýju áherslur á ástina

hrein og tær einsog mjöll er ástin á íslandi

nú er búið að jarðsyngja nokkur skrímsli í dómkirkjunni þó dómkirkjan sé ekki mikið fyrir að jarðsyngja skrímsli, best að jarðsyngja þau í kyrrþey í einhverri kapellunni, kannski í fossvogi, það er líka ódýrasti möguleikinn á jarðarförum, kyrrþeyin, skrímsli eru oftast nær jarðsungin í kyrrþey og þögn, en nú var verið að gefa saman tvær konur í dómkirkjunni, undur fagrar eru þær, fegurðardísir sem féllu hvor fyrir annarri á kaffihúsi hér í reykjavíkurborg, voru víst trúlofaðar köllum þegar þær hittust, unnustarnir fyrrverandi skilja þetta vel, því þær eru svo fallegar, og líkur sækir líkan heim, þeir voru líka alltaf svo óöruggir afþví þeir eru ekki beint fegurðardísir samkvæmt skilgreiningunni og hinu samtímarlega fegurðarmati, alltí lagi, þessar tvær dísir voru einsog klipptar útúr sameiginlegu ímyndunarafli vesturlandabúa um hvað sé fallegt, þótt auðvitað þetta sameiginlega ímyndunarafl sé auðvitað líka algjört feik og e.k. uppspuni að rótum, en þær ókey eru fallegar, eða snotrar, gúdlúking, og fyrrverandi kærastarnir sem kokkáluðust eru ágætir þó líði ekki yfir marga þegar þeir birtast, en þær tvær stelpurnar brúðardísirnar eru orðnar ansi vanar því að líði yfir fólk hvar sem þær birtast, en nú eru þær semsagt að ganga í hjónaband í dómkirkjunni, og fallegasti presturinn í landinu fær að gefa þær saman, mömmur þeirra og pabba eru ekkert agalega fögur en þau eru stolt af dætrum sínum, og líka að sjá svona tvær fallegar konur gefast hvor annarri, úl la la, það voru allir að brjálast í kirkjunni, grátandi margir og flössunum úr myndavélunum rigndi yfir þær, allir elskuðu þær og elska þær, þær eru svo sætar, önnur með tyggjó, óvart gleymdi hún að taka það útúr sér áðuren pabbi hennar leiddi hana undir arminn eftir dómkirkjugólfinu, í fallegum brúðarkjólum frá danmörku, undir öðrum brúðarkjólnum faldi sig pínulítill selur, allt í lagi, biskup grét af gleði uppí stúkunni, afþví hann vildi sjá þessa fegurð berum augum, og kirkjukórinn grét líka, fegurðardísirnar gengu útúr kirkjunni, smell smell í myndavélunum, beint útí hvíta límósínu, beint útá flugvöll í brúðkaupsferðalag til malaga, fimmhundruð hvít mótórhjól fylgdu þeim útá flugvöll, biskup var á einu mótórhjólinu í hvítum fötum, og fleiri mæta menn mátti sjá í hópnum, það er búið að finna útúr því að það er ekki Guð sem ákveður hverjir giftast, heldur fólk, einsog það er ekki Guð sem ákveður hvort að mála eigi húsið rautt eða gult, fólkið í húsinu ákveður það, það er loks búið að finna út hvað er fólks að ákveða og hvað Guðs, og þess vegna hópast nú skrímslin niður í dómkirkju að panta tíma -

systir mín er alveg búin að skríða inní einhvern helli, hún heldur örugglega að hún sé skrímsli og skrímsli eiga heima í hellum, það er ekkert símabox í hellinum hennar eða gervitunglasamband þangað


skv stöðu himintunglanna á fólk að leita sér þekkingar á næstu vikum og vera rólegt í líkamanum og þurfandi í andanum, en gleyma sér ekki um og of í sjálfsfróun þó mælt sé með henni a.m.k. einu sinni í viku, segja stjörnurnar


eldri dóttir mín er búin að vera lasin, sú yngri vill líka ekki mæta í skólann þegar sú eldri mætir ekki vegna pestarinnar, ef að systir mín væri mamma þeirra mundu þær sjaldan eða aldrei mæta í skóla, en hún á heldur ekki börn og veit ekkert um uppeldi, hefur aldrei þroskast, getur ekki kennt öðrum rétt og rangt því hún þekkir ekki muninn, en hún sagði við mig um daginn, að ég væri ein sú besta mamma sem hún vissi um, og ég væri miklu miklu miklu betri mamma en ég gerði mér grein fyrir, ég hároðnaði þegar hún sagði þetta við mig, hún sagðist mundu tilnefna mig sem bestu mömmu í heiminum á óskarsverðlaunahátíðinni í mars n.k., ég held bara hún hafi nokkuð til síns máls en ég veit það ekki, ég verð pínu feimin þegar hún fer að tala svona, ég er líka menntuð í heilsugæslu og veit þegar fólk er ekki alveg í lagi, spyr mig stundum að því þegar ég hlusta á systur mína en ekki þó oft, þótt hún sé um þessar mundir að festast í skrímslaídentítííi, en það hefur heldur enginn vont af því að gera það í smástund í miðju skammdeginu

kristallar allra tíma

áðan sá ég fjóra menn ganga um í fínum frökkum, útaf restauranti yfir götu, í kasmírfrökkum, með fína trefla sem þeir fengu í jólagjöf, í glansandi skóm, nýklipptir, voru þeir einsog útúr bíómynd, ungir menn, úr hollywood mynd, að labba rétt hjá kaffi reykjavík, ég hugsaði: en hvað þá hefur dreymt um þetta lengi að geta verið í fínum fötum að labba um í lítilli borg, að vera mikill heimsborgari, og labba saman, við sömu götuna sem þeir fóru yfir var bekkur og þar sat þá skrímsli í risastórri kanaúlpu með hettuna vel yfir hausnum passandi sig aldeilis vel að láta ekki sjást í andlitið sitt, sneri baki í götuna, það gjóaðist aðeins í breiða hendi með sígarettu, eina hækju, svo var skrímslið sem faldi sig svona í úlpunni, vildi aldrei framar sjást, aldrei aldrei aldrei framar sjást, búið að lána koparstyttu rauðbrúna húfuna sína, svo styttan sem sneri að götunni var nú komin með húfu, fína húfu, sem skrímsli gaf henni, fjórmenningarnir í sæluvímu að labba í bílana sína, svona var það, kannski á einn þeirra einhvern tímann ekki eftir að vilja sjást, og örugglega allir, einhvern tímann, ég fann það svo vel afþví systir mín er líka skrímsli

dett í marga lukkupotta

ég er búin að fá miða á tónleikana á laugardag, systir mín og bróðir eiga ekki miða, eða mamma og pabbi, og margir aðrir, ég datt aldeilis í lukkupottinn þegar ein kona á deildinni varð að selja miðann sinn, ég var einmitt búin að óska mér að komast á þessa tónleika og ekki bara það, þetta er ekki eini lukkupotturinn því ég datt í enn miklu stærri lukkupott í fyrradag þegar dóttir mín gaf mér safn af back to the future þáttum og það er nú toppurinn á tilverunni ég elska þessa þætti og hef unað mér við þá í vikunni

skrímsli eru góð fyrir heilann, eftir að ég hef hitt skrímsli, og er ég nú prestur, er ég allur uppveðraður og hress, það er andlegt sturtubað, ég fer alltaf með stóra hunangsköku í heimsókn til skrímslis, það er alltaf gaman að horfa á skrímsli borða hunangsköku, gefandi, hjartnæmt og gaman gaman, skrímsli láta mann hugsa allt uppá nýtt og það er gott því við viljum gjarnan halda í að hugsa allt á sama hátt og alltaf, endurtaka hugsanir okkar einsog spólu, það er líka auðvitað góðra gjalda vert en öllu má nú ofgera sérsaklega í nútímaheimi hraða og spillingar á tímum getuleysis þegar hver höndin á eftir annarri hreykir sér af greddu en við vitum betur við vitum að maðurinn og mannshugurinn og mannshöndin eru svo svo takmörkuð einmitt einsog heimsókn til skrímslis lætur okkur finna fyrir, takmörkum okkar og í framhaldinu af því fyllist maður unaðslegri auðmýkt sem er akkúrat rétta smyrslið fyrir nútímalíf, en varast skyldum við að verja öllum okkar stundum í samveru við skrímsli

moli úr skrímsla-eulogy í dómkirkjunni

"við vitum öll að skrímsli eru byrði á þjóðfélagið en þau eru byrði sem við viljum bera afþví þau gefa okkur svo mikið afþví þau hafa reynt það sem við hin fáum ekki að reyna og þarmeð fengið að skyggnast inní heim sem okkur hinum sem ekki erum skrímsli er og verður hulinn um ókomna tíð og þess vegna við umgengni við sæmilega gott skrímsli komumst við í snertingu við eitthvað andlegt, sem er svo gott fyrir okkur, í efnisheimi, skrímsli eru góð fyrir okkur að hafa þótt þau séu krefjandi og óþægileg, við elskum þau en við verðum líka að fá verðskuldað frí frá þeim, það þýðir ekki að vera með skrímslum alla daga, það gengi frá manni, skrímsli eru soddan orkusugur, en gott svona einu sinni í viku, að hitta skemmtilegt skrímsli, lífgar uppá tilveruna."

söngur dagsins - textinn

..."þrátt fyrir hvað skrímslið átti ljót föt og var illa til haft, oft andfúlt og óhreint, þá var alltaf gott að hitta það og eiga við það orð, því það gaf alltaf eitthvað af sér, þrátt fyrir allt, þetta skrímsli var hlaðið mannkostum þótt yfirborðið væri hreinræktað ógeð og gaman hefði verið að vera sá eða sú sem gaf því tannbursta og tannkrem í jólagjöf, en kannski hefði það aldrei notað þetta, kannski ekki, ef ég hefði gefið því sjampó hefði það bara verið útí hött og ekki vildi ég vera til að niðurlægja þetta sæta skrímsli með óþarflegum gjöfum..."

við getum ímyndað okkur: kirkju, dómkirkjuna í reykjavík, verið er að jarða skrímsli, risastór er kistan svo allir viðstaddir viti nú að skrímsli er dáið, að skrímsli er verið að jarðsyngja en ekki eitthvert yndislegt peð, en enginn viðstaddra veit þó að jarðneskar leyfar skrímslisins rúmast fyrir í eldspýtustokk útafþví að öll skrímsli fá bálför, þó misjafnt sé hvort kista er höfð til sýnis eða fagurmálað duftker við útförina, sem fer fram í kyrrþey því skrímsli hafa ekki efni á öðruvísi jarðarför, en kistan fær að vera uppá punt, útfararþjónustan lánar hana, það eru til sirka 3 svona skrímslakistur í reykjavík, þær fara aldrei ofan í jörðina, þær eru bara viðhafnarkistur fyrir skrímsli því einsog við sögðum: skrímslin eru alltaf brennd, en nú er presturinn að flytja minningarorð: "við jarðsyngjum í dag stórt og mikið skrímsli, þetta var gott og sómasamlegt skrímsli þótt það væri skrímsli, það gerði ekki flugumein þótt það hefði mátt á stundum vera betur til fara og greiða sér og tannbursta sig, enda var það með margar skemmdar tennur þegar það dó en einsog við segjum alltaf: hver er að fara að naga gulrætur í himnaríki, það var með svo stóran munn sem rúmaðist ekki fyrir á tannlæknastofu, þó vissulega það væri ögrandi verkefni fyrir unga tannlækna sem alltaf sækjast eftir ögrandi verkefnum við að sigrast á hinu ósigrandi, gaman hefði verið að skrímslið okkar sem við jarðsyngjum nú hefði fengið tannlæknaþjónsustu hjá ungu tannlæknunum suður í tanngarði, hinni reisulegu stofnun háskólans sem má sín mikils og við nú þörfnumst öll þrátt fyrir heilbrigt líferni og góðan hug, en skrímslið sem við jarðsyngjum var hæverskt skrímsli, fór ekki fram á mikið, þó það gæti síst af öllu takmarkað át sitt, þetta var skrímsli, skrímsli éta mikið..."
presturinn er ekki að fara að hætta, því þessi prestur elskar að halda eulogy yfir skrímsli og meira síðar

guð veri með okkur öllum í dag

gleðilegt ár

gaman var um áramótin því ég var að vinna og fór svo og hitti systur mína og vinkonur hennar, við gengum á landakotstún og stóðum þar augnablikið þegar ártölin mættust

dætur mínar voru hjá pabba sínum um áramótin, stjúpdóttir hans dró eldri dóttur mína út á lífið, eða kannski að pabbinn hafi skipulagt það, því hann er mikið fyrir það að tengja fólk og láta ókunnuga kynnast, helst af öllu hefði ég viljað vera með dætrum mínum á nýjársnótt, en auðvitað eiga þær líka pabba, en ég vil vera aðalatriðið í lífinu þeirra, auðvitað, enn sem komið er, ég meina, á meðan þær eru ekki orðnar ungar konur, ég elska að vera mamma þeirra og það er líka gaman, þær eru dásamlegar

við systurnar sungum elvisarpresleylagið suspicious minds saman í karaoke á nýjársnótt